Er is een grote kans, een opportunity, die veel ziekenhuizen laten liggen. Dat levert hen nu al grote problemen op, problemen die in de toekomst alleen maar zullen groeien.
De oorzaak hiervan ligt in een keuze:
De keuze om te voldoen aan de standaard, of de keuze om excellent te zijn.
En uiteraard is het niet voldoende deze keuze alleen op papier te maken en in een mooie missie/visie te zetten. Je maakt de keuze om excellent te zijn elke dag: in alles wat je doet; in elke beslissing die je neemt; in iedere actie die je uitvoert.
Helaas is de keuze die veel ziekenhuizen dagelijks maken: Het voldoen aan de standaard. Zij werken elke dag heel hard om te voldoen aan alle eisen vanuit de overheid, de Inspectie voor de Gezondheidszorg, de verzekeraars, etc. Het resultaat hiervan?
- Ze voldoen aan bijna alle gestelde eisen
- Ze halen een gemiddelde plek op ranglijsten van bijvoorbeeld AD en Elsevier
- Er is nauwelijks onderhandelingsruimte met verzekeraars
- Er is veel druk op het personeel
- Mensen zijn steeds meer tijd kwijt aan administratie, voor veel mensen is dit werk onder hun niveau
En in de toekomst worden de effecten alleen maar groter. Bovendien zal de transparantie in de zorg verder toenemen. Hierdoor krijgen uiteindelijk ook patiënten inzicht in de resultaten van de zorg. Als die slechts voldoen aan de minimum-eisen, zal het ziekenhuis steeds minder patiënten en daarmee steeds minder inkomsten krijgen.
Gelukkig is er ook een oplossing: De keuze voor excellentie.
Zelfs als jouw ziekenhuis er op dit moment (nog) niet voor kiest excellent te zijn, dan nog kun jij hiervoor kiezen en jouw eigen werk / afdeling / specialisatie excellent laten zijn. De resultaten hiervan?
- Je behaalt alle eisen ruimschoots
- Op jouw onderdeel scoor je met gemak het maximaal aantal punten in elke ranglijst
- Verzekeraars sturen hun klanten bij voorkeur naar jou, want er zijn nauwelijks complicaties. Daardoor ontstaat onderhandelingsruimte
- Jouw personeel werkt steeds slimmer, waardoor de werkdruk daalt
- Ook administratie gaat slimmer, waardoor mensen hun tijd kunnen besteden aan werk van betekenis
Er zijn sectoren waar de keuze voor excellentie universeel is: In de luchtvaart en in de petrochemie bijvoorbeeld, is streven naar 100% veiligheid. Ook in de sport is excellentie universeel. Een atleet streeft er niet naar zich te kwalificeren voor een toernooi, hij wil het winnen. De motivatie om elke dag te trainen ligt niet in gemiddeld worden, maar in het breken van records, het winnen van goud en de beste zijn van allemaal.
Wat maakt deze mensen anders dan de gemiddelde zorginstelling? Wat drijft hen? Maslow zei: “Een dichter moet dichten”. Hij wordt gemotiveerd door het hoogste niveau in de piramide:
Vrijwel iedereen die in de zorg werkt, heeft daar ooit voor gekozen vanuit een sterke motivatie mensen te helpen, mensen beter te maken. Deze motivatie zit minimaal op het derde niveau van de piramide: Sociaal contact. En voor een groot deel van deze mensen zat hun motivatie zelfs op het vierde niveau: Waardering en Erkenning. Of zelfs op het vijfde niveau: Zelfontplooiing.
Nu ben ik benieuwd:
Heb jij je oorspronkelijke motivatie nog scherp? En wat motiveert je vandaag de dag?
Deel het hieronder in het commentaarveld en als je denkt dat dit artikel interessant is voor je netwerk, deel dit artikel met hen, zodat nog meer mensen ervan kunnen profiteren.
Voor maximaal resultaat: houd het simpel en fun,
Wil Konings
Ik heb mijn motivatie zeker nog scherp en richt mij vooral op zelfontplooiing en groei. En wat ik daarmee bereik komt de mensen die ik mag helpen dan ook weer direct ten goede.
Geldt dat niet ook voor artsen, verpleegkundig personeel, chirurgen? En dat leren, hoe doen we dat eigenlijk als mens? Volgens mij op een heel simpele manier. We leren van onze fouten. En er is dus eigenlijk helemaal niets mis met het maken van fouten. Dat is alleen “zonde” als je er niets van leert! En dat gebeurt m.i. zeker in de zorg te vaak.
Jij geeft daar een mooie verklaring voor. Ik hoop dat mensen die daar werken dit lezen en daar eens over na denken, want het kan echt het verschil maken op een wel heel belangrijk gebied!
Dus kies inderdaad voor excellentie! En daar kun je alleen maar komen door van je fouten te leren.
Wat maakt dat je verhaal op mij eerder de indruk maakt van verkapte reclame dan van een werkelijke bijdrage die iedereen zo goed kan gebruiken in deze spannende en veeleisende tijden? het zijn de bulletpoints die van die mooie dingen beloven als je maar excellent bent en werkt. maar, veel verpleegkundigen rennen hun benen onder hun lijf vandaan en als ze dan “gewoon”goed presteren, dan is dat wat mij betreft meer dan goed. of ik nou patiënte ben,of opleider bij die verpleegkundigen.
Ha Annemieke,
dank je voor je reactie!
Ik ben het helemaal met je eens dat we niet kunnen verwachten dat verpleegkundigen nóg harder rennen dan ze op veel plekken al doen. Het is zeker niet mijn bedoeling te sugereren dat ze onder het rennen ook nog voortdurend moeten excelleren. Dat zou een onmogelijke opgave zijn.
Mijn artikel gaat erover dat we het werk op een andere manier kunnen organiseren, waardoor ze niet meer hoeven te rennen. Hierdoor wordt het werk voor de verpleegkundige prettiger en de zorg voor de patiënt beter.